Prolog

Jestem dziewczyną która wiele w życiu przeszła. Mimo tego staram się żyć normalnie. Coraz lepiej mi to wychodzi. Prawdą jest to, że zachowuje się bardziej jak chłopak, ubieram się tak i koleguje się z chłopakami ale to mój styl.

To może dla niektórych trochę dziwne ale tak mi łatwiej. Po tej tragedii moje życie

odmieniło się o 180°. Zaraz gdy skończyłam 18 lat wyprowadziłam się z domu.

I wtedy za przyjaźniłam się z chłopakami no i oczywiście z dziewczynami.

Mówiąc prościej zaczęłam nowe życie. Teraz jestem w miarę normalna no,

oczywiście nie dla wszystkich dziewczyny twierdzą, że zamieniam się w chłopaka.

Ale mi z tym dobrze jestem silna a nie słaba. Zresztą nie lubię sukienek, spódnic i butów na szpilkach. Lubie moje życie takie jakie jest no może prócz tych koszmarów

w nocy czasami śnią mi się jeszcze te dni kiedy... nie potrafię o tym mówić, trudno mi nawet o tym myśleć, nikt o tym nie wie. Nawet rodzice nie wiedzą co mi się wtedy 

stało. Na szczęście poradziłam sobie z tym sama i teraz wiem też, że nie mogę na nikim polegać. Gram na keyboardzie, gitarze i trochę śpiewam nikt o tym nie wie.

Znowu okazuje się, że mam dużo tajemnic.